Η νύχτα είχε πέσει για τα καλά και όσο διάβαζα το αγαπημένο μου βιβλίο ''Lolita'' του Vladimir Nabokov έβαλα πολλά τραγούδια της Lizzy Grant όπως το ''jealous girl'', το ''wayamaya'' και το ''kill kill''. Αμέσως παρατήρησα ότι και οι δυο καλλιτέχνιδες έχουν κοινά στοιχεία. Η ομοιότητα στους στίχους της Lizzy με αυτούς της Μαρίνας είναι εμφανέστερη από αυτή στη μουσική.
Η Μαρίνα, στην εποχή της Electra Heart μας παρουσιάζεται ως μία ξανθιά περσόνα αρκετά ροζ και παρορμητική, μυρίζοντας σαν τσιχλόφουσκα και ραγίζοντας τις καρδιές των αγοριών που την πολιορκούν. Έχει προηγηθεί φυσικά η περίοδος των Family Jewels, με χαρακτηριστικά τραγούδια το ''Oh no'', το ''I'm not a robot'' και το ''Hollywood''. Ακολουθεί το πιο τολμηρό και διαστημικό Froot, μέσω από το οποίο μαθαίνουμε την ωμή αλήθεια (savages) και τη θλιβερή μοναχικότητα (solitaire). Μην με ρωτήσετε ποια εποχή προτιμώ, ούτε εγώ δεν ξέρω. Πάντως όλη αυτή η μετάβαση από τη ιδιόρρυθμη έφηβη στην ώριμη γυναίκα είναι πράγματι συναρπαστική.
Η Lizzy Grant, είναι ένα κορίτσι που επιδιώκει σχέσεις με μεγαλύτερους άντρες, τραγουδάει για τους gangsters, ζηλεύει και ζει μια επικίνδυνη αλλά ενδιαφέρουσα ζωή. Χρησιμοποιεί τα όπλα σε όποιον άντρα τολμήσει να της χαλάσει χατίρι (kinda outta luck), αδυνατεί να αντισταθεί στον φίλο της (you can be the boss) και δηλώνει πνεύμα αντιλογίας (making out). Λατρεύει τα motels, τη μουσική, τα λούνα παρκ και φυσικά τον Ειρηνικό Ωκεανό. Οι συνθέσεις της άλλοτε είναι δραματικές, άλλοτε με πιο έντονο ρυθμό κι άλλοτε θυμίζουν χαβανέζικο ukulele.
Παρ' ότι σε ορισμένα πράγματα ταυτίζονται και σε άλλα διαφέρουν, συμπληρώνουν η μία την άλλη. Τόσο τα τραγούδια και τα βίντεο τους όσο και οι ενδιαφέροντες στίχοι των δυο καλλιτέχνιδων σε προκαλούν να τους εξερευνήσεις και να χαθείς στον γεμάτο εκπλήξεις μαγικό κόσμο τους.