Άρθρο και Μετάφραση: Αλεξάνδρα Κουτσουρά
Η Marina And The Diamonds έγραψε και δημοσίευσε χθες, το τέταρτο κείμενό της στο site της Marinabook.co.uk
Διαβάστε παρακάτω ολόκληρο το κείμενο μεταφρασμένο στα Ελληνικά:
«Το να ακυρώσεις τα σχέδια σου για να διαβάσεις είναι εντάξει. Το να αποφύγεις ένα πάρτι για να κάνεις γυμναστική είναι εντάξει. Το να μείνεις στο σπίτι για να μαγειρέψεις είναι εντάξει. Ας το ενθαρρύνουμε αυτό και ας σεβαστούμε την αυτοβελτίωσή μας».
Μου αρέσει να είμαι μόνη.
Μήπως δείχνει λυπηρό αυτό που γράφω παρακάτω;
Δείχνει.
Αλλά δεν είναι.
Χθες το βράδυ άκουσα στο διαδίκτυο μια είδηση για μια φοιτήτρια που αγωνιζόταν να «είναι φυσιολογική» συμμετέχοντας στη νυχτερινή ζωή του κολλεγίου της, και ξαφνικά έκανα αναδρομές στο παρελθόν, και συγκεκριμένα στα αισθήματα αποξένωσης που ένιωθα στα είκοσι μου. Αγωνίστηκα να κοινωνικοποιηθώ με τον ίδιο τρόπο που έκανε και η υπόλοιπη παρέα μου, όμως δεν είχα ιδέα γιατί.
Μέχρι να διαβάσω το βιβλίο της Susan Cain, με τίτλο, «Quiet», ποτέ δεν είχα σκεφτεί κάτι σχετικά με την εσωστρέφεια. Με βάση αυτά που είχα διαβάσει στα μέσα μαζικής ενημέρωσης, εξωστρεφείς ήταν οι χαλαροί άνθρωποι που αγαπούν να πηγαίνουν σε πάρτι, και εσωστρεφείς οι ντροπαλοί, οι παράξενοι άνθρωποι. Δεν είχα αυτοπροσδιοριστεί ως εσωστρεφής - ήμουν ζωηρή και ομιλητική - αλλά μου άρεσε να περνάω μεγάλα χρονικά διαστήματα μόνη μου. Παρ 'όλα αυτά, ήθελα να είμαι μια κοινωνική πεταλούδα με πολλούς φίλους, που απλώνει τα φτερά της σε όλη την πόλη! Ποιος θα ήθελε να είναι μόνος; Κανείς. Ποιος πραγματικά ήταν μόνος; Εγώ!
Έκρυψα την αγάπη μου για τη μοναξιά για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα, το οποίο, ξεκαρδιστικά, με έκανε πιο αδέξια και αντικοινωνική. Αισθάνθηκα ένοχη για τις μειωμένες κοινωνικές προσκλήσεις που είχα (σαν η απουσία μου και μόνο να απειλούσε τη δυνατότητα των υπόλοιπων ανθρώπων να περνούν καλά). Και η κοινωνία δεν ενθάρρυνε ακριβώς τη μοναξιά - φαινόταν αντι-ανθρωπιστική και αντι-κοινωνική - έτσι, συχνά σκεφτόμουν «τι στο καλό είναι απέναντί μου;». Όμως, όπως παρατηρεί η Susan Cain, «Εσωστρέφεια, ή αλλιώς ενδοεπικοινωνία, δεν σημαίνει ότι είσαι αντικοινωνικός, αλλά διαφορετικά κοινωνικός». Υποστηρίζει, επίσης, ότι οι «Εσωστρεφείς προτιμούν τα ήσυχα, τα ελάχιστα διεγερτικά περιβάλλοντα, ενώ οι εξωστρεφείς χρειάζονται υψηλότερα επίπεδα διέγερσης για να αισθάνονται καλά». Η ανάγνωση του βιβλίου της με έκανε να νιώθω λιγότερο παράξενη και λιγότερο μόνη. Συνειδητοποίησα ότι όλες οι συμπεριφορές που με έκαναν να νιώθω άβολα ήταν στην πραγματικότητα συνδεδεμένες με τη διατήρηση και την παραγωγή ενέργειας με έναν διαφορετικό τρόπο από αυτόν που ακολουθούν οι εξωστρεφείς. Αυτό με βοήθησε να αλλάξω τον τρόπο δόμησης τόσο της κοινωνικής όσο της επαγγελματικής μου ζωής.
Τα παλιά πρότυπα κοινωνικοποίησης μου
1. Να πηγαίνεις με έναν φίλο για δείπνο μία φορά την εβδομάδα.
2. Να πηγαίνεις σε ένα ολοκληρωμένο ράτζο κάθε δύο εβδομάδες καθώς είχα συνειδητοποιήσει ξαφνικά «Ωχ, είμαι πολύ μοναχική. Νομίζω ότι χρειάζομαι και άλλους ανθρώπους για να αισθάνομαι άνθρωπος!».
3. Να καταναλώνεις τεράστιες ποσότητες βότκας.
4. Πιθανώς να αισθάνεσαι άρρωστη όταν επιστρέφεις σπίτι καθώς δεν ήξερα τίποτε για σχετικά με την μετριοπάθεια.
5. Να περνάς την επόμενη μέρα αισθάνοντας ενθουσιασμένη και ψηλά ανακουφισμένη ότι εγώ, η Μαρίνα Διαμάντη, είχα επιβιώσει σε ένα κοινωνικό γεγονός και θα μπορούσα να επιστρέψω στη μοναξιά.
(Όπως φαντάζεστε, είμαι αρκετά ανακουφισμένη που δεν είναι πλέον έτσι η ζωή μου).
Δεν νομίζω ότι κάποιος από εμάς είναι 100% εσωστρεφής ή εξωστρεφής. Όλοι μοιραζόμαστε γνωρίσματα και από τις δύο πλευρές του φάσματος. Ο τρόπος με τον οποίο κερδίζουμε ενέργεια είναι αυτό που έχει σημασία. Οι εξωστρεφείς παίρνουν την ενέργειά τους μέσα από τη συναναστροφή τους με τους άλλους ανθρώπους, ενώ οι εσωστρεφείς «επαναφορτίζουν» όταν είναι μόνοι. Σύμφωνα με την ψυχοφυσική θεωρία του Eysenck, οι εσωστρεφείς βιώνουν υψηλότερα επίπεδα διέγερσης στον εγκέφαλό τους, και ως εκ τούτου δεν επιδιώκουν και δεν χρειάζονται τα ίδια επίπεδα διέγερσης που έχουν ανάγκη οι εξωστρεφείς. Όπως φαίνεται, το 30-50% του πληθυσμού είναι ταξινομημένο ως εσωστρεφές, ωστόσο, επειδή η κοινωνία ευνοεί τα εξωστρεφή χαρακτηριστικά, οι άνθρωποι προσαρμόζουν ανάλογα τη συμπεριφορά τους. Η εξωστρέφεια έχει ανταμειφθεί κατά κάποιο τρόπο στον πολιτισμό μας, οπότε ίσως υπάρχει μια υγιής ταλάντευση του εκκρεμούς που βρίσκεται σε εξέλιξη. Παρόλα αυτά, εξακολουθεί να φαίνεται ότι υπάρχει ένα κοινωνικό στίγμα, ή αλλιώς, κάποια περιέργεια σχετικά με την μοναξιά ...
Από τότε που ήμουν 21 ετών, έχω κάνει πολλά ταξίδια μόνη μου. Ποτέ δεν είχα αισθανθεί περίεργα που πηγαίνω για φαγητό μόνη μου (αν και ομολογουμένως, αυτή την αυτοπεποίθηση, αυτή τη σιγουριά την είχα κερδίσει σκληρά), και κάθε φορά που έβλεπα κάποιον να κάνει κάτι μόνος του, σκεφτόμουν «τέλεια», καθώς και ότι είναι «γενναίος». Η γενναιότητα δεν σχετίζεται με το να κάνεις πράγματα μόνος σου, αλλά με το να αψηφείς τις κοινωνικές προσδοκίες γύρω σου, όπως είναι η αίσθηση ότι οι άνθρωποι μπορεί να σας κοιτάζουν, να σας κρίνουν και να κάνουν υποθέσεις σχετικά με την «μοναχικότητά» σας. Και δεν είμαι εδώ για να πω ότι «το να είσαι μόνος είναι το καλύτερο!» γιατί αυτό δεν συμβαίνει πάντα, όμως κάποιες φορές το να κάνεις ταξίδια μόνος σου μπορεί να σου διδάξει πράγματα για τον εαυτό σου που δεν θα είχες την ευκαιρία να μάθεις αν πήγαινες με άλλους. (Και, αντίστροφα).
Ήμουν λιγάκι νευρική για τη συγγραφή αυτού του θέματος, καθώς φαντάστηκα ότι οι άνθρωποι θα έλεγαν «Αλλά δεν είσαι εσωστρεφής. Είσαι μια καλλιτέχνις. Μια πολύ ομιλητική, ενεργητική καλλιτέχνις!», στο οποίο θα απαντούσα: «Ναι, αλλά περνάω τις περισσότερα από τα ταξίδια μου και επαναφορτίζοντας τις μπαταρίες μου, μόνη μου στα δωμάτια των ξενοδοχείων. Επίσης - έχετε ακούσει ποτέ το τραγούδι μου «Solitaire»[1];!. Εάν υπάρχει κάποιο μήνυμα σε αυτή τη δημοσίευση, αυτό είναι ότι θα πρέπει να ακολουθείτε τη ροή των φυσικών σας τάσεων αντί να τους αντισταθείτε για χάρη των κοινωνικών προσδοκιών. Εάν μπορούσα να γνωρίζω περισσότερα για την εσωστρέφεια στα είκοσι μου, θα είχα γλιτώσει τον εαυτό μου από πολύ περιττό άγχος. Μερικές φορές το να πηγαίνουμε σε πάρτι είναι ακριβώς αυτό που χρειαζόμαστε, άλλες φορές το να περάσουμε τη νύχτα μόνοι μας, είναι πιο πολύτιμο.
[1] Πρόκειται για ένα κομμάτι στο οποίο η Μαρίνα μιλάει ακριβώς για την εσωστρέφεια και τη μοναχικότητά της. Ας θυμηθούμε μερικούς από τους στίχους του κομματιού: «Don't wanna talk anymore. I'm obsessed with silence. I go home and I lock my door. I can hear the sirens. I see buildings and bars from the window. And I listen to the wind blow. I see people and cars covered in gold. And I'm happy to be on my own».
Με την πάροδο των χρόνων προσπαθούσα να βρω έναν βαθύ, σκοτεινά υποκείμενο λόγο για αυτό το «αφύσικο» χαρακτηριστικό γνώρισμα, ωστόσο, χαίρομαι που λέω ότι δεν υπάρχει στην πραγματικότητα. Ο μόνος λόγος που μπορώ να βρω είναι μια βαθιά κοινωνική στάση που θεωρεί τη μοναξιά ως κάτι το περίεργο, το λυπηρό ή το μοναχικό. Για όσους διαβάζουν αυτό και που αγωνίζονται με οποιοδήποτε από όσα αναφέρθηκαν παραπάνω, απλά να ξέρετε ότι υπάρχουν πολλοί άλλοι που αισθάνονται ακριβώς όπως εσείς. Όλοι μας είμαστε συνδεδεμένοι διαφορετικά - και επιτρέψτε μου να πάρω ένα λεπτό για να ευχαριστήσω τον Θεό για τους εξωστρεφείς φίλους μου που με γνώρισαν σε νέους ανθρώπους - αλλιώς δεν θα συναντούσα ποτέ κανέναν. Επίσης, πάντα κάποιος χρειάζεται να δημιουργεί μια «Κοινωνία Εσωστρεφών» για όνομα του Θεού! Οι συναντήσεις μπορούν να πραγματοποιούνται μία φορά το χρόνο (το μέγιστο, μέσω Skype, για την ασφάλεια των δωματίων μας).
Με αγάπη,
Μαρίνα
Πηγή: marinabook.co.uk